Gepubliceerd op 27 december 2020 om 14:30
Elk jaar denk ik jippie, gezellig, kerst en als het dan zo ver is vraag ik me elk jaar ook weer af, waarom ben ik toch altijd zo vol van kerst? Gezellig eten met familie, alsof we dat anders niet doen. Misschien is het net als met vakantie. Soms is de voorbereiding het leukst. Of misschien word ik gewoon oud. Is het dat nostalgische, naarmate je ouder wordt een steeds bekender gevoel.
Vroeger keken we altijd met zijn allen enorm uit naar kerst, eigenlijk nog veel meer naar oud en nieuw. Dat was het belangrijkste feest van het jaar met veel drank en heel weinig slaap. Het begon rond 12 uur s middags. Voorbereiding, dat vonden zeker de mannen erg belangrijk. Drank halen, oliebollen bakken waarbij vast begonnen werd aan de drank die gehaald was en muziek uitzoeken voor het feest der feesten. Rond 11 uur s avonds werden we nerveus, ligt 'Abba' al klaar? Vanaf 12 uur moest namelijk 2 uur lang onafgebroken 'Happy New Year' gedraaid worden, zonder dat was oud en nieuw niet compleet. En vuurwerk, veel vuurwerk. De hele buurt keek mee. Slim van ze, want dan hoefden ze zelf niks te kopen. Een van mijn goede vrienden was onze vuurwerk leverancier. De hele avond was hij bloednerveus voor die paar uurtjes per jaar dat hij zijn mega grote rol, geen idee hoeveel duizend klapper, en zijn siervuurwerk mocht afsteken. Ik vier inmiddels al een aantal jaren geen oud en nieuw meer in gezelschap van deze vriend, maar volgens mij is hij nog steeds nerveus, met of zonder vuurwerk. Vroeger bleef hij uren buiten, wij zaten dan alweer volop aan de alcohol, Abba was gestopt en we dansten op jaren 80 muziek. We dachten dat we nooit ouder zouden worden. Nu denk ik na over mijn pensioen...
Vorige week had ik het over vervroegd met pensioen. Laten we eerlijk zijn, werken tot je zevenenzestigste, daar word je toch niet blij van.
Zevenenzestig, misschien haal ik het niet eens. Mensen worden ouder tegenwoordig dus AOW op je vijfenzestigste is er niet meer bij. Ik kan me nog goed de tijd herinneren dat de VUT bestond en velen op vijfenzestigjarige leeftijd al jaren met pensioen waren. Maar goed daar is geen geld meer voor dus mijn generatie moet tot zijn of haar zevenenzestigste, minimaal, de generatie na mij, die mag tot zeker zijn zeventigste aan de bak. Met rollator naar de werkgever. Ik zie dat niet zitten. Misschien moet ik het boek van Gerhard Hormann binnenkort maar eens bestellen. ‘Het plakband pensioen’, mijn beloofde tip van vorige week. Gerhard ging, nadat hij ontslagen was op zijn eenenvijftigste, met pensioen, zonder dat hij vermogend was. Hij is politicoloog en journalist/schrijver. Schreef jaren thrillers voor hij aan non-fictie begon. In ‘Het plakband pensioen’ vertelt hij dat je helemaal niet rijk hoeft te zijn om rond de vijftig te kunnen stoppen met werken. Het wekt mijn nieuwsgierigheid, hoe heeft Gerhard dat gedaan? Ondanks dat ik geen duur leven heb vraag ik me dat toch af. Leven zonder inkomen, het klinkt te mooi om waar te zijn. Mijn vriend en ik gaan, ook toen er nog geen corona was, niet heel vaak uit eten en ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een kroeg van binnen heb gezien. Van een paar jaar niet op vakantie word ik ook niet depressief, waar veel mensen lijkt het, nu ze door corona niet kunnen, wel last van hebben. Mijn hypotheek is ook nog eens over ruim twee jaar afgelost. Dus wat kost mijn leven nu eigenlijk. Hoewel, ik heb ook nog een auto, die wil ik niet kwijt. Boodschappen doen in de regen op de fiets, met de trein naar naar mijn schoonfamilie, nee liever niet. Verder is de kapper ook nog een vrijwel maandelijkse kostenpost en een andere kapper zoeken vind ik absoluut geen goed idee. Vroeger was ik blond, tegenwoordig ben ik, zoals velen van mijn leeftijd, aardig grijs aan het worden. Dat zie je niet omdat ik het verf, maar mijn uitgroei zorgt dat het na een paar weken toch zichtbaar wordt. Veel kappers en zelf verfsetjes zorgen ervoor dat voormalig blondines nu met geel strohaar door het leven gaan. Coupe zuurkool. Dat wil ik dus niet. Maar dat kost meer dan een zelf verfsetje van het Kruidvat of een goedkope kapper: kleuren voor 30 euro, ik vertrouw dat niet. Dus ondanks dat ik geen duur leven heb, de kosten van de kapper, de auto en de boodschappen komen toch iedere maand terug. Daarbij hou ik ook nog eens van wijn bij mijn eten (en niet alleen bij het eten, ook ervoor en erna), overgaan op water vind ik geen optie. Dan zijn daar nog de alsmaar stijgende zorgkosten. Ik ben benieuwd wat Gerhard daarover zegt.
Stel ik vind nooit meer een baan hoe ga ik dat dan bekostigen? Ik neem dus maar het zekere voor het onzekere en ga volgend jaar Gerhard zijn adviezen bestuderen en wie weet ben ook ik goed met plakband;-)
Maar eerst ga ik aan mijn kerstcadeau beginnen, de 928 pagina's tellende memoires van Barack Obama: 'Een beloofd land".
Reactie plaatsen
Reacties