Burnout

Gepubliceerd op 18 april 2021 

En toen was mijn blog verdwenen, op miraculeuze wijze. Al mijn artikelen weg. Ik begreep er niks van. Twee kruisjes had ik aangeklikt om een concept artikel te verwijderen, meer niet. De volgende dag kroop ik achter mijn laptop en zuchtte eens diep. Ik moest opnieuw beginnen. Ik ging naar mijn blog en zag dat lege vlak voor me. Ik keek van links naar rechts en van boven naar beneden. Hoe moest ik nu een nieuw blog invoegen, geen idee meer hoe ik dat de eerste keer gedaan had. Het balkje met “nieuw’ zag ik ook nergens. Was ik nu echt zo’n digibeet? Even wilde ik Enz roepen, maar nee dat was mijn eer te na. Ik moest het zelf oplossen. Links in mijn scherm zag ik toe te voegen items staan. Daar stond ook 'blog' tussen. Dat blog had ik al, alleen helaas leeg nu. Toch maar proberen, leger kon mijn blog niet worden. Ik sleepte het item naar het lege veld op mijn scherm en hoopte dat er nu misschien in ieder geval een balkje zou verschijnen met 'nieuw'. Op het moment dat ik mijn linkermuisknop los liet maakte mijn hart een extra overslag. Daar stonden in een keer al mijn artikelen weer met bovenaan de balk met de button “nieuw’.

Mijn blog is een stukje van mijzelf dus ik was blij dat hij weer op mijn website stond. Sinds 2018 schrijf ik. Toen ik vorig jaar met een burn-out thuis kwam te zitten kreeg ik het advies van mijn therapeute vooral door te gaan met schrijven omdat het me blij maakt. Intussen is mijn eerste roman verkrijgbaar bij de officiële boekhandel en ziet het manuscript van m'n 2e roman de eindstreep. Naast schrijven ben ik in gesprek gegaan met mijn loopbaancoach om samen te kijken naar mogelijkheden buiten de bank. Het ging dus best goed. Begin maart begon ik voor de tweede keer aan mijn re-integratie, vol goede moed want van nature ben ik een positief mens. Maar al na een paar weken kwamen mijn klachten terug. Hartkloppingen, slecht slapen, angst.

Mijn functie is zo vaak veranderd. Hij past niet meer. Niet alleen mijn functie knelt, de hele organisatie voelt als een veel te strak zittend kledingstuk. Eentje waarbij je niet durft te bewegen omdat je weet dat alle naadjes open zullen springen. Het wordt zo mooi gepresenteerd al die veranderingen: we doen het samen, we doen het voor de klant. Maar de werkelijkheid voelt anders. Stress om processen, om systemen, om niet efficiënte werkwijzen. Om weer een verandering, weer een reorganisatie. Bijeenkomst hier, overleg daar. Teveel.
Bij veel grote bedrijven tref je helaas hetzelfde verhaal. Zo jammer.
Er wordt verwacht dat iedereen al die veranderingen, de verzwaarde functies, aankan, zich thuis voelt, maar dat is niet zo. Mijn functie is veranderd naar iets dat in de verste verte niet meer lijkt op wat me vroeger energie gaf. Maar net als met het oplossen van het probleem met mijn blog wilde ik het hier ook zelf doen, ik wilde het redden, ik kon dat. Ik ging gewoon door zonder te laten merken dat ik mijn buik steeds meer moest inhouden om te verbergen dat het knelde, tot ik bijna stikte. Ik kon het niet.

Het veranderconcept sijpelt door alle afdelingen, 'simpele' niet complexe functies lijken verleden tijd. Meer kennis, hogere opleidingen, sneller schakelen, stressbestendiger zijn en heel veel meer prikkels moeten aan kunnen.
Het lukt mij niet meer, hoe hard ik ook mijn best doe. Wie weet komt er nog een keer iets op mijn pad dat wel bij me past, ondanks mijn magere CV:
1983-heden: Rabobank. Een klein bedrijfje misschien waar ik me thuis voel en waar geen processen, lastig werkende systemen en stress mijn werkvreugde belemmeren en mijn gezondheid aantasten.

Ik blijf erin geloven dat de balk met 'nieuw' terug komt.